Rozdział II

Rano jako pierwsza obudziła się Monika, zeszła ona na dół i zrobiła śniadanie, to była rutyna, bo Olka jak zwykle mogła spać i spać.

-Wstawaj, zaraz będziemy zamawiać bilety!- wrzasnęła Monia odsłaniając rolety.

-Daj mi jeszcze moment…-wymamrotała.

-Nie, tak jest zawsze, a co do czego wstajesz 2 godziny później…

-Ygh… no dobra.

Ola ubrała się i zeszła na dół. Razem z Moniką zjadły śniadanie i usiadły przy laptopie. Nagle do domu wparował Maciek;

-No siema dziewczyny, co tam robicie?

-Nie nic ważnego. Masz teraz wolny czas?- zapytała Ola.

-No tak.

-Dobra, to w takim razie lecisz z nami do Dortmundu!

-Co wy kombinujecie?

-Nic, nic…- powiedziały dziewczyny po czym spojrzały się na siebie.

-Boże, Maciek jedziesz czy nie?!- zapytała już zirytowana Monia

-No tak, jadę.. tylko powiem rodzicom. Kiedy dokładnie?

-Lot mamy za dwa dni. Natalia też z nami leci.- oznajmiła Ola

-O niee…

-Wiedziałam że się ucieszysz! A teraz idź już, bo my zaraz wybieramy się na zakupy.- powiedziała Ola przytulając się do Maćka.

Ola i Monika postanowiły zadzwonić po Natalię by ona poszła razem z nimi, niestety nie można było się do niej dodzwonić. Dziewczyny poszły na zakupy, kupiły ubrania;

To zakupy Oli;

A to Moniki;

Przyszły do domu, odgrzały obiad, po czym zadzwonił do nich numer prywatny. Monika odebrała, wzięła na głośnik;

-Dzień dobry, z tej strony położna w szpitalu w Warszawie. Chodzi o pana Maćka, jest on w stanie krytycznym, potrącił go samochód, a sprawca uciekł z miejsca wypadku. Proszę panią o natychmiastowe przyjechanie do szpitala, ponieważ rodzice pana Maćka nie odbierają telefonów.

-Dobrze, już jedziemy.- powiedziała Monika i w pośpiechu wzięła kluczyki do samochodu.

Po 15 minutach były na miejscu;

Wyjaśniły recepcjonistce kogo szukają. Weszły do Sali, tam ujrzały Maćka, miał on obrażenia na głowie, nogę i rękę w gipsie…To była jakaś masakra!

-Jezuu…jak się czujesz?- zapytała Ola.

-Bywało lepiej…- wymamrotał

-Boże, co my teraz zrobimy? Za 2 dni lot…- zapytała zakłopotana Olka

-Leć z Natalią, ja zostanę z Maćkiem…

-Nie, bez was ani rusz!

-Ola, naprawdę… tak ci zależało, leć razem z Natalią, zdzwonimy się.- poparł Monikę Maciej.

-Skoro tak…

-Leć, nie pożałujesz. My tu się z Maćkiem jakoś zabawimy…

-No dobra, ale zadzwonicie jakby coś?

-Idź… - powiedział Maciek

-Dobra, to pa.- powiedziała Aleksandra wychodząc z Sali.

2 dni później dzień wyjazdu; Ola i Natalia są już spakowane, teraz tylko zamówią taksówkę na lotnisko i już praktycznie będą w Dortmundzie. Lot trwał dość krótko wyszłyśmy z samolotu, zabraliśmy bagaże. Ola wzięła mapę do ręki, tam miała zaznaczony dom w którym miały mieszkać i dom Mario.

Dziewczyny błąkały się po Dortmundzie przez jakąś godzinę. Wreszcie Ola zaczepiła jakiegoś przechodnia i zapytała o drogę na Sigal Iduna Park, ten miły człek wskazał nam dokładną drogę, po jakiś 30 minutach byłyśmy na stadionie. Nic to nie dało bo szukałam domu Mario…

-Wreszcie!- powiedziała uradowana, a zarazem zmęczona Ola.

Dziewczyny zapukały do drzwi, Ola do Natalii;

-A może to niewłaściwy pomysł…

-Tak, pewnie w tym momencie się wycofasz.. Zapukaj jeszcze raz.

Po kilku minutach otworzył im Felix- brat Mario..

-Uuuu.. laseczki…Mariooo, chodź tuuu!!!

-Boże, znowu kibel się zapchał, mówiłem ci żebyś zadzwoni…- Mario zaniemówił, nie wiadomo właściwie dlaczego.

-Pamiętasz mnie? Jestem Ola, to ze mną rozmawiałeś na chacie.

-Tak, pamiętam cię i to bardzo dobrze… nie wiedziałem, że przyjedziesz. Mogłaś mnie uprzedzić, zrobił bym coś do jedzenia, ubrałbym się odpowiednio.

-Noo, tak jakoś wyszło.

-To twój ochroniarz?- zapytał Felix wskazując na Natalię.

-Haha, niee. To moja przyjaciółka, towarzyszy mi.

-Wejdziecie?

-Tak.

Dziewczyny weszły do środka. Dom Mario był prze piękny, te wnętrza, wszystko odpowiednio dobrane, ta kolorystyka!

-Mario, wiesz gdzie tu może są jakieś sklepy?- zapytała Natalia.

-Wszędzie, gdzie tylko nie spojrzysz…

-Chodź, zaprowadzę Cię.- powiedział Felix i skierował się w stronę drzwi.

-Ej, jakby coś to dzwoń!- powiedziała Ola machając.

-Masz ochotę na spacer?- zaproponował Mario.

-Z chęcią.

Wyszli z domu i skierowali się w stronę parku. Były tam ławki, więc przysiedli na jednej. Pogoda była piękna, świeciło słońce… no aż się chciało żyć.

-Dlaczego tak właściwie założyłeś tam profil?- zapytała Ola.

-Wiesz… no to nie jest prosta sprawa.. Jestem samotny, mieszkam sam, więc postanowiłem znaleźć sobie kogoś, a że takich dziewczyn, które lecą na pieniądze i sławę jest bardzoo dużo to nie wstawiłem zdjęcia, ani takiego loginu, który wskazywałby na to, że to właśnie ja. No i wypisałem moje cechy charakteru i odezwałaś się Ty.

-Nawet się nie spodziewałam, że to może być jakaś sławna osoba, bo kto zawraca sobie głowę takimi rzeczami…

-No ja…

-Będziemy tu tak siedzieć?- dodał po chwili.

-Mi jest tak dobrze.- powiedziała Ola, po czym zamknęła oczy i odchyliła głowę w stronę słońca. Nagle poczuła jak ktoś ją delikatnie dotyka, to był Mario miał zamiar ją przytulić;

-Yyy.. co zamierzasz?- zapytała Ola.

-Przytulić Cię?

-To na co czekasz?- powiedziała Ola.

Mario objął ją czule. –Ahh..- oboje westchnęli.

W tym samym czasie w centrum;

-Chodźmy jeszcze do tego sklepu!- powiedziała Natalia.

-Ale to już będzie chyba z 50!!!- powiedział zirytowany Felix.

-Ty tam sobie idź, a ja poczekam w kawiarence na dole.- dodał.

Natalia poszukała sobie jakąś sukienkę wreszcie zdecydowała się. Wyglądała ona tak;

Zjechała na dół windą, tam zauważyła Felixa z Reusem. Siedzieli sobie i rozmawiali. Dziewczyna korzystając z okazji by poznać piłkarza podeszła. Usiadła koło Marco i nie chcący przewróciła jego kawę, ona wylała się na jego spodnie;

-O boże… przepraszam, naprawdę przepraszam, ja nie chciałam!- powiedziała zakłopotana Natalia trąc rękawem plamę z kawy.

-Wiesz…teraz jest jeszcze gorzej- powiedział rozbawione Reus.

-Z czego się śmiejesz? Ja tu o mało zawału nie dostałam, że policje wezwiesz czy coś, a ty się ze mnie jeszcze naśmiewasz? Wiesz co.. nie ładnie, nie ładnie…

-Yyy.. to, że przepraszam?

-Nic się nie stało.

-Uważaj na nią, ona jest ochroniarzem…- powiedział szeptem Felix do Marco.

-Ejj, słyszałam.. nie jestem żadnym ochroniarzem!

-To w takim razie kim jesteś z zawodu?- zapytał Reus.

-Fotografem…

_____________________________________________

Z góry dziękuję za komentarze, są one bardzo motywujące. 

Mam nadzieję, że wam się spodoba, w komentarzach zostawcie linki do swoich blogów, chętnie poczytam i skomentuję ;) Aaa... Wesołych Świąt wszystkim ! ; ]]