Rozdział VII.

Wszystko się wyjaśniło, Kuba zaczął powoli dochodzić do siebie. Oli było bardzo dobrze w Polsce, ale miała świadomość tego, że Mario niedługo kończy się urlop, więc postanowiła porozmawiać z nim co do przeprowadzki Kuby do ich mieszkania;

-Mario jest sprawa…

-Ymm.. o co chodzi?

-Wiesz już kto to Kuba, no nie?

-Tak.. i co w związku z tym?

-No bo ja sobie pomyślałam, że on mógłby zamieszkać z nami w Dortmundzie, teraz tu praktycznie nie ma już życia.

-No nie wiem..

-Proszę zgódź się!- nalegała Ola.

-Na długo?

-Na nieokreślony czas, ale spróbuję mu coś znaleźdź..

-No to zgoda!

-Ojejuu! Dzięki! – powiedziała i przytuliła się do piłkarza.

Ola nie zwlekając zadzwoniła do Kuby i powiedziała mu o zaistniałej sytuacji, młody chłopak bardzo się ucieszył na wieść o tym, że będzie mieszkać w Dortmundzie. Spakował walizki i ruszył do domu Olki, był na miejscu o jakiejś 19, a o 21 mieli lot.

Pojechali na lotnisko i polecieli do Dortmundu, niestety lot się trochę opóźnił i na miejscu byli około godziny 1 w nocy. Mario udał się od razu do łóżka, bo jego zdaniem był wykończony. Rodzeństwo zostało na dole;

-Ola… dziękuję Ci, nie wiem jak mam ci się odwdzięczyć. – powiedział Kuba.

-To drobiazg, w końcu.. czego się nie robi dla ukochanego braciszka? –powiedziała z uśmiechem i wtuliła się w Koseckiego.

Po chwili ‘czułości’ Kuba poszedł do swojego nowego pokoju, a Ola dołączyła już do smacznie śpiącego Mario.

Nad ranem;

-Mario wstawaj. – wymamrotała Ola wyłączając budzik.

-Jeszcze moment…

-Ej… wstawaj, zaraz masz trening leniu!

-No dobra już dobra…ale weź zrób mi kawę co?

-Hah.. w porządku.

Ola zeszła na dół, zaczęła robić kawę. Kuba siedział sobie przy laptopie i coś tam grzebał;

-Olkaa… chodź tu.- powiedział Kuba

-Noo, co jest? – powiedziała patrząc na ekran komputera.

-Zobacz, ładny dom no nie? Jakiś koleś chce go wynająć. Chyba do niego zadzwonię, mam wystarczająco pieniędzy.

-Kuba…

-No?

-To jest w Leverkusen idioto! Jakieś 100 kilometrów stąd.

-No i co. Ja tam nie widzę przeszkód. – powiedział i spisał sobie numer na kartce, po czym wyszedł na taras w celu zadzwonienia.

Po chwili na dół zszedł gotowy Mario, wypił kawę i pojechał na trening.

-Ola, jadę tam. – oznajmił Kuba łapiąc kluczyki do samochodu.

-Jak to? Uzgodniłeś już wszystko?-zapytała zdziwiona

-No… okazało się, że ten dom chce wynająć Sebastian.

-Co?! Jaki Sebastian?

-Sebastian Boenisch… kojarzysz, ten koleś, co się w nim kiedyś bujałaś.

-Ekhem… poprawka; ten chłopak, w którym się KIEDYŚ – podkreśliła – zakochałam.

-A co to za różnica, mówił, że mi opuści czynsz, bo wie w jakiej sytuacji jestem.

-No dobra, jadę z tobą… - powiedziała.

W drodze do Westfalii Ola napisała do Mario wiadomość  SMS, a brzmiała ona tak;

Mario, jestem w drodze do Leverkusen. Pojechałam tam z Kubą w celu wynajęcia mieszkania. Obiad masz w lodówce. Buziaki, Olka. ;*

-No to chyba tu. – powiedział Kuba wyciągając kluczyki ze stacyjki.

-Łoo.. ale dom! – oznajmiła zachwycona Ola.

Weszli do środka..rzeczywiście był on przepiękny! Ola poszła na spacer po mieście, a w tym czasie chłopacy uzgodnili warunki i takie podobne.

Na ulicy zaczepił ją pewien chłopak;

-Przepraszam, wie pani gdzie tu może jest jakieś kino? Jestem tu pierwszy raz, w dodatku nie znam języka…

-Wiesz.. jestem w podobnej sytuacji, nie wiem gdzie co tu jest, ale widziałam po drodze jakąś kawiarnię.

-No to ten… może poszłabyś tam ze mną?

-No wie…

-Boże, gdzie moje maniery… Jestem Tomek – oznajmił i podał rękę dziewczynie.

-Heh – zaśmiała się pod nosem. – Ola, miło mi.

-To co idziemy? –dodała po chwili.

-Jasne!

Ola spędziła miło czas z tym ‘nieznajomym’, ale niestety musiała wracać do Kuby. Udało jej się zdobyć numer tego przystojniaka.

Dziewczyna była zmuszona zostać jeszcze w Leverkusen 3 dni, z powodu kłopotów technicznych samochodu. Gdy odebrała go z naprawy pojechała z powrotem do Dortmundu. Weszła do domu, ku jej zdziwieniu nie było nikogo na dole, więc weszła na górę, sprawdziła łazienki, pokój gier, balkon, pokój gościnny… weszła do sypialni, a tam leżał Mario… nie był on sam… była przy nim jakaś dziewczyna;

-Nienawidzę Cię!!! – wykrzyczała zbiegając po schodach na dół.

-Ola to nie tak! – krzyknął łapiąc ją za rękę.

-A jak?! No jak mi to wytłumaczysz?!

-No bo ja…ja…

-Właśnie!!! Nie mamy o czym rozmawiać… - powiedziała i wybuchła płaczem.

Dziewczyna nie wiedziała co ma ze sobą zrobić… przy sobie miała jedynie portfel i komórkę. Cały czas płakała… wreszcie zebrała się na odwagę i zadzwoniła do Łukasza;

-Oo, cześć. Co tam u Ciebie – zapytał Piszczu

-Łukasz, pomóż mi.. błagam cię!

-Co się dzieje?!

-Mario mnie zd…

-Boże… co za dupek! – nie pozwolił dokończyć Oli.

-Gdzie jesteś? – dodał po chwili.

-No w parku, nie daleko stadionu…

-Nie ruszaj się  stamtąd.. zaraz będę. – powiedział i rozłączył się Piszczek.

Rzeczywiście chłopak momentalnie był na miejscu;

-Boże.. Ola.. – powiedział współczującym głosem.

-Ja nie potrafię tu żyć… wracam do Polski…

-Nie! – zaprzeczył natychmiastowo.

-Dlaczego? Przyjechałam tu tylko pozwiedzać.

-Nie… nie wyjeżdżaj, proszę.

-Łukasz.. ja tu nie mam nic.. nie mam pracy, nie mam tu rodziny, nic mnie tu nie zatrzymuje.. zrozum.

-Masz mnie.. i to ci powinno wystarczać, będę przy tobie, kiedy tylko będziesz potrzebować. Słyszałem że masz jakieś doświadczenie trenerskie, a tak się składa, że nasz trener- Klopp musi iść na zwolnienie lekarskie bo ma poważną chorobę serca, i musi wyjechać do Stanów na jakieś 3 miesiące.. To może być twoja …życiowa szansa.

-Ale ja nie wiem czy dam radę…

-Oj… masz mnie! Razem będzie raźniej, już dziś możemy zanieść CV, nic nie szkodzi spróbować.

-A Mario? Będę musiała z nim rozmawiać…

-Jakoś dasz radę! – powiedział Łukasz klepiąc Olę po plecach.

-Nie marnujmy czasu, doprowadź siebie do porządku i chodźmy na stadion. – dodał.

Dziewczyna nie była do końca przekonana, ale poszła za Łukaszem. Od razu weszła do gabinetu, Piszczek czekał na korytarzu i w między czasie rozmawiał z Leitner’em, który najwidoczniej też nie miał co robić. Ola była bardzo zestresowana, główny zarządzający zadawał bardzo dużo pytań, lecz na koniec rozmowy rzekł;

-Witamy na pokładzie!

Olka uradowana podziękowała i wybiegła na korytarz, była wniebowzięta, nie miała nawet pojęcia, że to się tak dalej potoczy…

 *************---**************---******************

Wiem, że wszystko dzieje się momentalnie.. ale o to mi chodziło! Dziś postaram się zrobić dla was niespodziankę! ;)) Zapraszam do czytania ;>